تند شد ناگاه آری نبض صحرا در غدیر            رفت بالا، رفت بالا دست دریا در غدیر

نام مـولا را نـبـی تا آسـمـان فـریـاد زد            تا عیان گردد عـیار لفظ مولا در غدیر

این رسالت بی علی هرگز سرانجامی نداشت            نخل دین حاصل نمی‌داد آری الّا در غدیر

واقعه گل کرد و خاری شد به چشم عده‌ای            یاس‌های ارغـوانی شد شکوفا در غدیر

سیـنـه‌ها لـبـریـز شد از کـیـنۀ نـام عـلی            گرچه «بَخٍّ» بود گویا روی لب‌ها در غدیر

بارها تکرار شد مَن کُـنتُ مـولای نـبی            این جماعت گوششان کر بود آیا در غدیر؟

روز را انکار کردند این علی‌نشناس‌ها            تابش خورشید را کردند حاشا در غدیر

زینب کبری تماشا کرد در صحرای خون            زخم‌هایی را که دارد ریشه تنها در غدیر